Przejdź do głównej zawartości

Jak dobrze znasz się na literaturze?

juxine.tumblr.com
Czytać, czy nie czytać? Odpowiedź jest oczywista, dużo większym dylematem staje się kwestia co czytać. Wiadomo, że statystyka kłamie, ale często w badaniach czytelnictwa klaruje się obraz książkowych moli, którzy są ukierunkowani w stronę konkretnego gatunku, czy autora, a wybór książki do lektury rzadko kiedy jest przypadkowy. Mamy więc miłośniczki (i miłośników!) romansu, mamy fanów zombie i powieści post-apo, mamy miłośników szeroko rozumianej fantastyki, a także zagorzałych wielbicieli (palec w górę) powieści kryminalnych.* Jeśli jednak jesteś początkującym czytelnikiem, a zewsząd reklamy, blogi i bookstagramy zalewają Cię tyloma propozycjami książki, że sam nie wiesz co wybrać, to nie czytaj dalej tego tekstu, bo ja Ci chyba nie pomogę.

Jeśli masz swój ukochany, ulubiony, jedyny w swoim rodzaju wart czytania gatunek, to pewnie zerkasz na inne książkowe mole czytające co innego z lekkim przymrużeniem oka. No powiedz, że tak czasem masz! No bo jak można nie kochać Tolkiena, jak można nie zachwycać się Hobbitem, a zamiast tego jarać 50 twarzami Greya. Że co? Przygoda ze smokiem ma być m n i e j ciekawa i ekscytująca? Że niby dla dzieci? Brak Ci w niej doznań i emocji? O, nie, kolego/koleżanko. Tak rozmawiać nie będziemy.

Prosty przykład dwie linijki wyżej to obraz jednego z komentarza dotyczącego wyników badań czytelnictwa ostatnich lat w Polsce. W dyskusji pod artykułem (z jak zwykle zaskakująco niskim czytelnictwem [?!]) któregoś z portali padło pytanie, czy warto czytać, jeśli się czyta „byle co”. W sensie, że jak? Ktoś z góry ustalił jakość książek i lektury? Czy przyjemność z czytania ma płynąć z naszej tak żarliwie zdobywanej w szkole wiedzy na temat literatury? Płynącej oczywiście z dorobku Sienkiewicza i Prusa. Nie mam nic do lektur, osobiście lubiłam je czytać (choć nie wszystkie!), to jednak nie rozumiem w ogóle sensu robienia badań, które mają odpowiedzieć na pytania czy Polacy czytają, jeśli ocenia się ich potem pod kątem tego co czytają. Halo halo, pisarzy mamy tylu ile nas po Ziemi chadza (plus doliczyć trzeba pisanie pod pseudonimem), a gusta są różne (no i o nich się n i e dyskutuje).

Miałam ostatnio sytuacje, że książka, którą wzięłam za romansidło (okładka, opis pod zdjęciem, jakoś tak się zasugerowałam <don’tknowwhy>) okazała się zgoła całkiem inną historią i jakaś życzliwa osoba wyjaśniła mi to w komentarzu broniąc zaciekle tejże pozycji (nie pamiętam tytułu sorry). Do czego zmierzam – czasami pozory mylą. Wracając do mojego przykładu powyżej, Tolkiena uwielbiam, a 50 twarzy Greya nie czytałam – nie czuję potrzeby ani chęci – ale nie hejtuję nikogo, kto czyta(ł) czy ogląda(ł) filmy, bo skoro komuś się to podoba, kogoś to jara, to nie moja broszka. Mimo fali krytyki i opinii wielkich blogowych „znawców literatury”, którzy oceniają style językowe i wystawiają swoje noblowskie opinie, naprawdę: totalnie mnie nie obchodzi i mi nie wadzi, że ktoś to kupuje i mu się to podoba. Mam znajomą, która nie cierpi czytać (minuta ciszy), ale sięgnęła po tą serie i okazało się, że j e d n a k lektura sprawiła jej radość. Co z tego, że tej właśnie autorki? Czy czytanie ma nieść przyjemność tylko w określonych przypadkach? Ja nie mówię, może bym się zawahała, gdyby ktoś wychwalał Mein Kampf Hitlera, ale – erotyczną powieść, jakich wiele na rynku? ** To, że ja nie przepadam za obyczajówkami czy romansami, nie znaczy, że są złe. Ja wiem, że nie każdy kocha Gwiezdne Wojny (a ja owszem), a to wcale nie umniejsza ich epickości.

Więc, zmierzając do końca tej opowieści letniej treści, nie ważne czy i jak dobrze znasz się na literaturze. Nie musisz mieć doktoratu, żeby po prostu wziąć do ręki książkę i spędzić miło czas. Wiem, wiem, to takie nie oczywiste, nie ma za co, naprawdę nie masz się co przejmować. Śmiało sięgaj po to, co Cię ciekawi, nieważne, czy jest na liście bestsellerów, czy promuje to milion osób czy nie, a jeśli pozycja wyda Ci się ciekawa, to zakładaj insta i zaparzaj wodę, bo koniecznie musisz się tym podzielić ze światem! J

*Tak, wiem, że są inne gatunki literackie – po prostu ta czwórka przyszła mi pierwsza na myśl. ;-)
** Opisałam przykład Greya, bo to dość znana (i chyba swego czasu lekko kontrowersyjna?) seria. 

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

"Serce jak smoła" - Robert Galbraith

Czasem rzeczywistość jest tak ciężka, że człowiek ucieka w świat wymyślony. Co jeśli ktoś tak pokocha fikcję, że będzie w stanie za nią zabić w prawdziwym świecie? Współtwórczyni kreskówki "Serce jak smoła" zjawia się w agencji i prosi Robin o pomoc z powodu internetowego hejtu na jej osobę. Z pewnych względów pomocy nie otrzymuje, a jakiś czas później detektywi czytają o śmierci młodej kobiety.  Strike i Robin mają przed sobą nie lada wyzwanie. Muszą przeniknąć do wirtualnego świata gry fanów kreskówki, którzy pilnie strzegą swych tajemnic. Po omacku szukają kogoś, kto w sieci działa jawnie i bardzo aktywnie, a w realu pozostaje anonimowy- ale nie bezczynny... Śledztwo nadwyręża siły zespołu agencji, który mając ograniczone pole do popisu, manewruje między zleceniami, starając się znaleźć i powstrzymać zabójcę. W tym wszystkim para detektywów toczy walkę z własnymi uczuciami i wątpliwościami - fatalnie odczytując wszelkie poszlaki.  Smutna rzeczywistość - autorka nie musiała

Nie oceniaj po okładce, Śnieżka też nabrała się na ładną skórkę

Kiedyś chyba częściej się słyszało, żeby „nie oceniać książki po okładce”, nie?  Dzisiaj to już nie ma takiej mocy sprawczej, bo a)       brzydkie okładki gorzej prezentują się na insta, b)       właściwie wszystko musi ociekać zajebistością, żeby ktoś zwrócił uwagę… albo właśnie nie zwrócił.  Nie wtrącił swoich pięciu groszy, bo ktoś ma śmieszny szalik w liski, chociaż liski są słodkie.   Może też strasznie razi kogoś mój krzywy nos, albo „wiecznie naburmuszona mina”, sorry , że nie polecę od razu do chirurga i nie zrobię się na bijons , żebyś mógł/a się odpierdolić. Spójrz na siebie. W lustro. Teraz. Niezależnie od tego, co widzisz, czy to ci się podoba, czy nie, czy popadasz w samozachwyt, czy w stan depresyjny – to właśnie jesteś ty. I co? I nic. Tak po prostu wyglądasz. I co dalej? Gdzie puenta? Dalej to już zależy od CIEBIE.

"Wartka śmierć" - Robert Galbraith

Detektywi kontra sekta? Nowy klient Cormorana i Robin prosi o pomoc w uwolnieniu syna ze szponów niebezpiecznej organizacji. Idee ratowania świata oraz działania charytatywne Powszechny Kościół Humanitarny uzależnia oczywiście od wpływów gotówki nowych wiernych i pełnego poświęcenia "życia" ludzi przebywających w ich ośrodkach, m.in. na Farmie Chapmana. Goście, którzy przejdą próg tego miejsca, nie wyjdą z niego tacy sami... Śledztwo rozpoczynamy na pełnych obrotach - agencja Strike'a nie narzeka na brak zgłoszeń, a sprawa Willa i jego ewentualne uwolnienie z farmy wymaga od wspólników podjęcia ryzyka - Robin pod przykrywką zmienia wygląd i gra z nową tożsamością, Cormoran natomiast musi pogodzić się z jej wyborem i ścierpieć nieobecność wspólniczki (wszyscy wiemy, że cierpią oboje nieustannie, z innych przyczyn, tumoki uparte). Nie da się ukryć, że to największa objętościowo część serii, ale to nie liczba stron stanowi o ciężarze lektury. Przyznam szczerze, że dawno nie